Over Eline
Hoe is het mogelijk dat kinderen niet allemaal bij hun ouders wonen? Dat vroeg ik me af toen ik als tienjarige een pleegzusje kreeg. Vaak kon ik haar gedag moeilijk begrijpen. Pas veel later realiseerde ik me dat het voortkwam uit wat ze had meegemaakt. Tijdens mijn studie Orthopedagogiek vond ik antwoorden op de vragen die me al lang bezighielden. Inmiddels heb ik ruim twintig jaar ervaring met het begeleiden van kinderen en gezinnen. In het begin richtte ik me vooral op de context waarin een kind opgroeit. Jarenlang werken in de jeugdpsychiatrie vulde dat aan; het gaf me inzichten in stoornissen of problemen waarmee kinderen kunnen kampen.
In mijn privéleven ben ik lange tijd zowel pleegmoeder als stiefmoeder geweest. In mijn rol van mede-opvoeder heb ik ervaren hoe je in de relatie voor een kind belangrijk kan zijn zonder dat je een formele positie inneemt, omdat je niet zijn of haar ouder bent. Dat maakte me bewust van hoe complex relaties in een gezin vaak zijn. En ook dat een familieband meestal boven alles gaat.
Sporten is voor mij dé manier om mijn hoofd leeg te maken: in de winter op schaatsen, in de zomer op de racefiets. Bewegen voelt als mediteren, omdat er dan energie stroomt. In mijn werk gebruik ik vaak metaforen uit de sport, bijvoorbeeld: als je samen een berg wilt beklimmen, bepaalt de langzaamste het tempo. Wil je in een gezin of samenwerking iets veranderen, maar één iemand is daar nog niet aan toe, dan moeten de anderen geduld hebben. Gaan ze te hard, dan laten ze de achterblijver los. Door samen te werken vanuit gelijkwaardigheid komen alle betrokkenen tot hun recht en kan ieder van hen het resultaat omarmen.